Safâ’ya

Artık ne sitem var sevgiliye, ne elem cana

Muhabbet şarabını iç, kana kana

Tüm sevgileri yok eder, muhabbet

Aşksız öze dönüş olmazmış elbet.

 

Ölü kalpler, yalnız aşkla  dirilmiş

Aşk her şeyin anahtarı, denilmiş

Rahman’ı anlamaya tek  ilim varmış

O da, hakiki aşkmış.

 

Aşk bir kuru dâva imiş, bâtıl elinde

Sihirli bir değnek imiş Musa elinde

Körlere göz açtırmış, İsa elinde

İki cihan yaratılmış, Muhammedî gönülde.

 

Aşk bir yolmuş, vuslat sorana

Rehber olmuş, hedefine varana

Sırlanınca sırlar sunmuş sultana

Özü bilip, girmiş asli vatana

 

Aşkı yok ise, ilim yavandır

Yavan ilim sahibine ziyandır

Kim ki yükü atıp, aşka sarıldı

İki cihanda can bulan sultandır.

 

Marifet, özü bilmeye dönük

Özü bilmek, aşkta yanmaya yenik

Aşkla yanan gönül, Hakk’a yönelik

Hakk’ı bilmek, aşk içinde eriyip.

 

Aşk iki cihanı cem eder

Ve de esareti yok eder

Kör olanın görüşünü var eder

Hakikate eriştirip, kul eder.