ÜMİDİM SENDE

Ümidimi biledin, ümitli oldum.

Rahmetini gösterdin, bununla coştum.

Varlığımı yok ettin, kahrınla doldum,

Dostlarımı getirdim, ümit ver diye…

 

Şu dünyanın anlamadım hiçbir işini

Duyamadım bir vefalı kulun sesini.

Var olanlar, bırakmadı peşimi,

Dostlarım kapında, ümit var diye…

 

Rahmet deryanda kayboldum, yüzemem

Günahım çok, sen bilirsin, gizlemem

Ayette var, rahmetinden ümit kesemem

Dost elinden ümit almaya geldik…

 

Sen Afüvsün, ben günahkâr bir nokta

Sen Haliksin, bense fani bir sırça

Geri dönmem, gideceğiz Yezdan’a

Dost bağından, ümit almaya geldik…

 

Amelimiz çoktur, lâkin üç kuruş etmez

Ne  getirsek, Padişah’a verilmez

Getirmesek, sual vardır, sırat geçilmez

Dost ilinden ümit almaya geldik…

 

“Rahmetim gadabımı aştı” diyorsun

Affetmeyi, en çok Sen seviyorsun.

Af için sebepler halk ediyorsun

Dost çağırdı, kervan kalktı, göçüyor…

 

Sıra gelse, hesap kitap görülse,

Azalarda günahlarım belirse,

İlim, amel, takva boşa verilse,

Dost yurdunda, ümit bulmaya geldik.

 

Zannederim, bizi sever Yaradan,

Çıkarırsak sebepleri aradan.

Affedecek tevbekârı, Şanından,

Dost mizanı, dostta bulmaya geldik.

 

Sebep Sensin, mevcud-u varlığıma,

Gelemedim Sana lâyık kulluğa.

Heves ettim, varamadım yanına,

Dost Celal’de, Cemal bulmaya geldik.

 

Seni sordum, kimse anlatamadı,

Sabrım yoktu, Yar yüzüme bakmadı.

Nefsi bildim, Sana bin yol  açıldı

Dostlarımla ümit bulmaya geldik,

Dostlarımla Seni bilmeye geldik…